در این هفته به همراه گروه کوچکمان (گروه آبهای سپید شیراز) به بهانه روز جهانی سفری داشتیم برای پاکسازی یکی از زیباترین دره های ایران.البته بهتر است بگویم یکی از زیباترین دره های ایران در گذشته!!!.تنگه ای به نام رغز واقع در استان فارس، شهرستان داراب.که این تنگه با طول کمتر از 4کیلومتر حدود70آبشار و حوضچه کوچک و بزرگ را درون دل خود جای داده و زمانی مامنی بود برای پرندگان و جانداران، که حالا دیگر خبری از آنها نیست.
آن وقت ها برای رسیدن به مناطق بکر نیاز به پیاده روی های طولانی و یا در جاهایی نظیر این تنگه نیاز به استفاده از ابزار فنی کوهنوردی و سواد کافی بود.اما امروزه با احداث جاده ها در قلب طبیعت دیگر نه دسترسی به طبیعت سخت شده و از طرفی با تاسیس این همه گروه کوهنوردی که اکثر آنها واقعا نه اهتمامی به امر آموزش دلسوزانه در زمینه های لازم را دارند ونه تاکیدی برضرورت حفظ محیط زیست در پیمایش ها، دسترسی به خیلی از مناطق آسانتر نیز گشته!!!.این قضیه را وقتی تنگه ای که دسترسی به آن اسان نیست بعد از گذشت چند سال دوباره آن را پیمایش می کنیم و با تغییرات فاحشی روبرو می گردیم متوجه می شویم و یا شتاب گرفتن تخریب و ایجاد آلودگی درارتفاعات در چند سال گذشته که در اکثر اوقات محل تردد کوهنوردان می باشد نیز مهر تاییدی ست بر این ادعا.
آیین‌نامه‌ای هم وجود ندارد که براساس آن گروههای کوهنوردی موظف باشند بر تعداد نفرات شرکت کننده و تایید صلاحیت نفرات در چنین برنامه هایی در مناطق بکر و حساس نظارت داشته باشند که در منطقه ای با این وسعت کم یک دفعه شاهد هجوم 100 نفر در طی 3 روز نباشیم که بدون شک بیش از نیمی از این افراد آماتور و نا اشنا به اصول اولیه طبیعت گردی هستند و مطمئننا در چنین شرایطی به شدت طبیعت این منطقه آسیب پذیر می شود و شوربختانه سرپرست گروه ها و کوهنوردان نیز به این مهم توجه چندانی ندارند و بیشتر پیمایش منطقه و درج گزارش برنامه در سابقه ی گروه و گرفتن عکس یادگاری جز اصلی ترین اهداف است.
درحوزه اطلاع رسانی مجازی هم متاسفانه تلاش کوهنوردان در سایت ها و وبلاگ های شخصی بیشتر تاکید بر معرفی مناطق به اصطلاح بکر و نوشتن گزارش سفر و قرار دادن عکس ها با عناوین تحریک کننده است که این خود بر آتشی که برپا شده دامن می زند.
چیزی که مسلم است گروه های کوهنوردی در حال حاضر تبدیل به شاهراهی شده اند برای دستیابی آسان به مناطق بکر و با توجه به اینکه مردم طبیعت را روزنه فراری پنداشته اند برای فرار از خستگی های اجتماعی، شاهد هجوم این نفرات آموزش ندیده در طبیعت هستیم که با خرید اندک وسایلی مجوز ورود به هر منطقه ای را برای خود صادر می کنند که پیامد های زیانبار این حرکت بیمار را چه در حال حاضر و چه در آینده نه چندان دور شاهد خواهیم بود.
چیزی که در این تنگه شاهد بودیم تخریب بخش اعظمی از دیواره ی حوضچه ها که در مسیر تردد بودند. تجمع انبوهی زباله که شامل پلاستیک و ظروف یک بار مصرف کوهنوردان وحتی ابزار فنی مستهلک کوهنوردان مانند کلاه کاسکت که بدست اب سپرده شده بودند.آلودگی بالای آب و پرندگان مرده در گوشه و کنار حوضچه ها و تخم های شکسته پرندگان.به دور ریخته شدن موادی چون پوست میوه و نان و اضافه های غذا به بهانه بازگشت به طبیعت که صحنه ای زشت و زننده را ایجاد کرده بود، چنان که عکاس دست و دلش برای عکاسی از طبیعتی به این زیبایی که محلی برای تجمع اضافه های مواد قابل بازگشت بود نمی رفت.و کوهنوردانی با پوشش ها نامناسب جهت پیمایش آبهای سرد و به علت سردی آب هم، پیمایش کنندگان بیشتر در تلاش برای گرم نگه داشتن خویش بودنند و در این حال در بسیاری از اوقات حمل زباله هایشان در اولویت های بعدی قرار می گرفت، چه برسد به اینگه اگر زباله ای هم می دیدند با خود از این مسیر خارج کنند!!!
در طول این برنامه3روز و نیم تعداد 10 عدد کیسه زباله، آشغال جمع آوری شد و با کمک اعضای گروه از دره خارج شدند و به شهر شیراز انتقال داده شد، که حجم زباله ها در چنین دره ای بیش از انتظار ما و حد توان گروه ما برای جمع آوری بود و متاسفانه بر این قضیه آگاهیم که به هیچ عنوان نسل های امروز امانت داران خوبی نبوده اند و چه بسا آیندگان به خوبی از ما یاد نخواهند کرد و شوربختانه این حکایت همچنان باقی ست.

                                                                      منبع سایت خبرگزاری مستقل محیط زیست